O home miraba sen ver. Tiña os ollos perdidos detrás daquela laga artificial: a auga enchía o burato na pedra, onde a ollada rebotaba, reflectida, ás fiestras das casas de enfronte. Desde a ponte podía contemplar os esforzos dos turistas coas cámaras, buscando a maneira de arrincar un instante de lecer dos brazos do tempo. Detrás dunha parede, as obras continuaban. Seica a cidade nacera alí, alí onde a auga agromaba con toda a calor da terra. En tempos, as mulleres depenaban alí os polos. Había un recordatorio a personaxes dunha novela na base da ponte. Sabíao, mentres miraba sen ver, detido no medio da ponte, a liña de toldos e lonas que cubría as escavacións e as obras.
Unha vez oíra un conto. O conto dicía que unha vella tiña que darlle de comer ao lume que quentaba aquela auga por toda a eternidade. Cal fóra a súa falta? Era algo de tesouros perdidos, ou unha nena que recibía moedas a cambio dun vaso de leite? Había unha nena que visitaba a fonte. E na fonte, unha moura lavaba os cabelos … Non. Non lavaba nada, estaba alí. A nena levaba unha cántara de leite? Podía ser. A moura tiña sede
- Mociña: dariádesme un vaso de leite?
Unha moeda de ouro por un vaso de leite. Unha sede chamou por outra: oo ouro saíu da faldriqueira da nena en canto chegou á casa. A nai –ou era a avoa?- quixo máis, e máis, e máis …
- Mociña … ¿Con tanto ouro, como andas descalza?
- O ouro cóllemo mi madre señora.
Os ollos perdidos do home sorprenderon aquelas costas dobradas polo feixe de leña. Era unha muller: unha vella, cruzando o valado das obras co feixe ao lombo.
- Dille que veña verme, que teño un trato que ofrecerlle …
Seica a moura levou a vella a ver as dúas trabes que sosteñen o mundo. E ofreceulle a trabe de ouro. Pero tiña que facerlle un traballo …
A vella mirou cara a ponte. O feixe baldáballe o lombo. O home viu aqueles ollos e sentiu frío nos osos. A vella brincou detrás do valado e desapareceu.
