28/01/11

A cama de San Xoán

Ela tiña catorce anos e o pelo curto. El quince, e o cabelo longo coma os soños. O sol quentaba aquelas cabezas, postas a remollo no regato, alí ao pé do muíño, o muíño que aínda tragaba o seu brazo de auga, un brazo que caía polo burato do rodicio, un burato espido, inútil, que agora era só a voz dun cachón criando un cavorco por baixo das táboas, podres, incapaces de soster o peso dunha mosca, que resistían amparadas polas trabes cubertas de musgo. Un rato rillou naqueles miolos, deron en pórse de pé, en botar a andar. O regato aparecía inzado de pelouros, penedos grandes e pequenos, labrados polo tempo ata parecer cabezas durmidas de xigantes extraviados. Un toro caído sobre a corrente facía de ponte, e non souberon rexeitar aquel convite. Daquel outro lado da corrente había unha explanada pequena, e na explanada unha rocha, unha rocha que rodearon para encarar aquela boca: quen sabe como, o río labrara aquel penedo e deixárao como unha pía, pero do revés: coa boca para abaixo e unha porta beireada de avelairas. Entraron, a sombra era fresca sobre o leito de pedra. Naquela sombra descubríronse espidos, devorándose con fame antiga. O sol foi comendo a tarde, mentres eles riscaban na pedra marcas vellas coma o mundo: espirais infindas e aquela outra que imitaba unha serpe … Cando a luz agoniaba descubriron os reloxos, fuxiron apurados daquel niño, vixiados por dous ollos de vidro acochados entre as herbas tenras da orela. Feito aquel nó, a cobra entrou na cova, deitouse na espiral e abrazouse ao tempo, igual que o amor aperta a esperanza.

Ningún comentario: