Aquela mañá estaba eu esfameado: o inverno estaba sendo especialmente frío; a neve amoreábase nos tellados, e unhas candeas, grosas coma piornos, colgaban das louxas, que se se sostiñan no alto era porque as amparaban unhas pedras grandes que asomaban a cabeza entre a brancura, unha brancura que eu vin partida por unha corda de fumo que escapaba, por unha cheminea negra coma os pecados, cando voaba da Cheiriña a Castomás.
Onde hai fumo, hai xente, e onde hai xente sempre se arrapaña algo, lembro que pensei, e talmente: foi pousar no fío da luz que vai da casa do Ricardo á d
a Dosinda –que como sei os nomes? E logo pensades que nacín onte? Xa van sendo uns aniños os que levo dando voltas pola contorna!- e alá, na casa dos Cadetes, como que se abre unha fiestra, e unha muller pousa un queixo no peitoril. Como unha bala boteime a el, e perseguido polas maldicións da boa muller que me alegrara o día cun queixo de nabo marchei, camiño do Barrio, dos soutos, para poder meterlle o dente con tranquilidade, lonxe das escopetas, que hai xente que gasta moi mal humor e ponse daquela maneira por un queixo de nada.
O demo, mal raio o parta, quixo que, por baixo do castiñeiro onde pousei, estivera botando unha soneca unha raposa –mala centella a coma- que en canto pousei no alto e batín as ás para espreguizarme despois da aventura e dispoñéndome a dar conta do meu prezado botín pegou a falar:
- Boas, señor corvo.
Xa sei que é de mala educación non saudar, pero un non ten mans, e se abría a boca …
- Bo! Non saúde se non quere, ben o entendo, que con esa peza que trae na boca, calquera se para a darlle a novidade á xente. Pero sendo vostede tan mozo e tan galán, pensei eu que tería outra educación, que esas plumas que o adornan ben se ve que son de alcurnia, que é vostede unha personaxe de categoría, vamos. Apréciase ben a dignidade das persoas á primeira vista, e esa elegancia súa, tan natural e sinxela. Impresiona vostede, Señor Corvo, tal vez é dos Corviña dos Espiñeiros? Eu coñecín a algúns desa xínia, e teño que dicir que eran todos boas ánimas, corteses e valentes. Ou tal vez dos Revireques de Outeiriño? Hai máis de douscentos anos que nos asombran coa súa sabedoría …
Parvo de min, abrín a boca para dicir que non, que eu era dos Cornelios de Carbuil, e alá que vai o queixo: ben aberta tiña a boca a condenada, que non o deixou caer ao chan, pero como a tiña grande inda a sentín rosmar por un recanto da boca, tan chea que case empapula:
- Quen roub’ón ladrón ten cen anos de perdón!
mentres se zampaba o meu almorzo en dous bocados.
Ningún comentario:
Publicar un comentario