A lúa –dous cornos bailando nas ondas, brevísimas, coma latexos de almas durmidas- dominaba o horizonte, pero naquela punta, o mozo miraba cara o sueste: naquela punta de area que dubidaba entre dúas rías podía permitirse o luxo de buscar as líridas, que debían estar a punto de dar a súa última sesión. Abril daba cos seus osos en terra, e cunha canción vella nos beizos, viuna saír detrás do penedo, como se a pedra se abrira para alagarlle os ollos cun soño. Ela pareceu sorprendida de atopar alguén na area, con aquela brisa que pedía abrigo. Avanzou como quen acariña un desexo, e alcanzou un saúdo temeroso, pero cordial: se as palabras tremían podía ser porque lle nacían dos ollos, díxose, sabendo que el medira cada paso que a fora achegando a aquel punto onde o mar esgazaba, botando un brazo a cada lado da area.
- Está boa noite para pasear
- E para mirar as estrelas –dixo ela, sinalando o telescopio que apuntaba a un peirao distante.
A lúa era un sorriso aberto no horizonte cando el acenou cara as montañas, falando contra o azul brillante de Vega, que enviara o seu saúdo a ese momento cando ambos naceran, un camiño de luz que morría nese instante.
- Pódense ver estrelas fugaces … Pide un desexo!
Ela calou as noites de agoiro: vai morrer alguén en tal parroquia, dicía a avoa sinalando a dirección onde a breve raiola esmorecía, e desexou que a bicase por riba do murmurio que chegaba do Sur, por riba das ondas, e que medrou mentres el lle pousaba os beizos no futuro, un futuro que estalou en resplandores e berros, na Praia dos Lagartos, en liña recta seguindo o seu abrazo. Ladrou unha pistola, e atravesounos o destino. A lúa agachouse, chea de vergoña, mentres o mar lambía aquel regueiro encarnado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario