Antonio Rei nacera para xastre. Levábao prendido na alma, como outros levan o recendo da madeira, e non viven sen a garlopa, ou esoutros que andan o día enteiro coa plomada nos ollos, doídos das grezas nas paredes ou dos muros que esboroan. Antonio perdía os ollos por unha tesoira e unha vara de tea: xa fora camisa, chaleco ou chaqueta, tiña un ollo preciso e unha man certeira que asentaba os corpos nos traxes como o fumo se acomoda nos chourizos. Fillo de solteira, criárase na casa do cura, arrimado á súa tía, a ama, de oficio costureira, despois de que a nai se botara aos camiños, perdéndose dela toda noticia. O rapaz deu en facerse amigo do dedal e os fíos, e cando lle arranxou a casulla a don Graciano, da vez aquela que a ama estaba na cama, derreada cunha pileira que a tiña ardendo coa febre, o medo que tiña este a acubillar ao demo na súa casa minguou. E como novas encargas deran en facer del o mellor vestido dos curas da contorna, encariñárase con cativo e decidira mandalo aprender o oficio a Maceda, pois alí había un xastre que se dicía que cosía para os señores de Maside. Como era tempo de ir pagar o foro, cismou que se o raparigo marchaba co foreiro inda aforraba na viaxe.
Así foi como o xastriño marchou co Severino do Outeiro, parando en cada casa a recoller, aquí uns ovos, alá unha saca de castañas, aló dous galos, e máis xamóns dos que vira xuntos na súa vida, con todo e vivir na casa do cura. Tamén recolleron un capitaliño en moedas, catrocentas bágoas e duascentas malas palabras. Era case noite cando se botaron ao camiño, o home deitado no alto do carro e o rapaz diante das vacas, e alí que pasaron San Xián e Os Pelosos, para entraren na Franqueira, como a noite estaba escura – a lúa faltáballe un día para facerse vella- xogaba a descubrir a cara entre os nubeiros. Chegou un momento que o camiño non se vía, as vacas pararon, e o Severino, que xa lle metera algún tento a un garrafón de viño, mandou:
- A durmir!
Envolveuse nunha manta e alí mesmo, sen desaparellar a facenda, pegou a roncar, como un serrucho roendo nunha trabe. O raparigo, que nunca nos camiños se vira, meteuse por baixo do carro, tremendo como unha vara verde, e meteulle o dente ao touciño que lle metera a tía no maleta, ao lado dun par de camisas novas e un pantalón largo, que se sentían os mouchos e as curuxas, e aínda os lobos, alá no alto das serra, e o medo sempre lle metera a fame no corpo. Cando se lle acabou a merenda, entroulle o medo da Compaña e pegou a rezar un rosario atrás doutro, cincocentas avemarías e non se sabe cantos padrenuestros. Coa merenda, a tía metéralle unha botelliña de auga bautizada con catro gotas de tinto, que o rapaz pimplou entre tanta oración, e a bebedela inchoulle a vexiga. Cantaban os sapos, as curuxas andaban de danza, e seguían ouveando os lobos. O raparigo non quería saír de por baixo do carro, un tobo que o amparaba do sereno e lle aliviaba o medo. Pero hai cousas para as que o corpo non pide permiso, e logo lle empezou a doer o ventre coa gana de aliviarse. Por fin, no último momento, puido máis a vergonza que o medo. Saíu daquel seu cortello, saltou o valado e meteuse nunha devesa, suspirando de satisfacción mentres cumpría co corpo. O malo foi cando quixo volver. Algo o agarraba por detrás. Sentiu un pico nas costas, algo así como a punta dunha navalla.
Dicían que os atracadores paraban pola Franqueira. Que baixaban da serra coma lobos e mataban a todos os que roubaban. Que lle comían o fígado e poñían o unto dos finados a derreter, coma se foran porcos.
- Non me mate, señor non me mate, polo amor de Deus, o diñeiro está no carro, por favor por favor …
Espantáronse catro paxaros e no silencio que seguiu non se oía máis que a súa propia voz, chorosa. Mesmo parecía que o Severino deixara de roncar … Recordou que tiña un arma: meteu a man no peto e amarrou as tesoiras, botouse cara adiante pero a presa non cedía: deu media volta e meteu un tiseirazo. A lúa riu entre dúas nubes cando deu o segundo tesoirazo: aquela luz deixou a cabeza dunha silva aos seus pes:
- Se foras un home tronzábate igual –dixo, cuspindo carraxe.
Un moucho dixo: uúuuu … E o home deitado no carro deu media volta e volveu roncar.
